Furievirus
Als vijftienjarige zag ik mijn broer iedere zaterdag zwart thuiskomen van het klussen op de Furie. Tijdens de voorbereidingen voor een tocht naar de Vesting Dagen ging ik aan boord kijken. Het Furievirus sloeg over en ik kon mee naar Hellevoetsluis, als ik ook vrijwilliger zou worden. Een verdubbeling van de vuile was voor moeders. Er is geen remedie tegen dit virus, gelukkig. Zoals de rode W in de pijp, loopt de Furie als een rode draad door mijn leven. Ik ging naar de Zeevaartschool voor de opleiding tot stuurman, trouwde nog voor het examen en werd even snel vader. Dan begint het echte leven pas, je gaat varen en maakt soms rare carrièrekeuzes. Ik kwam aan wal en belandde in de tuinbouw. Maar wel elke zaterdag naar de Furie.
Uiteindelijk ging ik toch weer varen, in de sleepvaart bij Rederij Waterweg en ben door de rangen opgeklommen tot kapitein in de offshore. Vrije tijd werd veel aan boord van de Furie doorgebracht. Gaandeweg ben ik toch weer aan de wal verdaagd in een operationele functie in West Afrika. Na bij diverse offshore bedrijven gewerkt te hebben, ben ik als Operations Manager bij Smit Lamnalco weer in de sleepvaart beland. Hoewel de vrije tijd een stuk minder is, ga ik nog bij elke gelegenheid naar boord. Om te klussen, voor de gezelligheid en de saamhorigheid die ongekend is. Waar mogelijk plan ik verlof rond een vaartocht. Dit zijn de krenten in de pap. Na meer dan dertig jaar met nog evenveel enthousiasme als in het begin.
De een noemt het een uit de hand gelopen hobby, de ander zegt dat het op werken lijkt. Hoe dan ook, de Furie en het varen zit in het bloed en dat krijg je er met geen paardenkrachten uit.
Eric Peute
1ste Stuurman