Nieuws

Tegenwoordig worden bij staalconstructies geen klinknagels meer gebruikt, maar toen de Furie in 1916 werd gebouwd was het nog een gangbare techniek om staalverbindingen te maken. Eens in de veertig jaar moet de Furie een verplicht klinknagelonderzoek uitvoeren en daarom ligt het schip nu bij scheepswerf De Haas.

Het klinkt wat abstract, want wat is nou precies de bedoeling van een klinknagelonderzoek?
De ketel van de Furie bevat 15.000 liter water, wat moet worden opgestookt om te kunnen varen. Door de verhitting van het water ontstaat er stoom en wordt er druk opgebouwd, wat uiteindelijk de aandrijving is van een stoomzeesleepboot. Het is dus zeker niet even de sleutel omdraaien om te kunnen varen met de Furie.
Aangezien staal aan slijtage en corrosie onderhevig is, is het van groot belang om te weten of er zich geen lekkages of haarscheurtjes vormen rond de ketel. Voor het behoud van het schip en de veiligheid voor iedereen aan boord is het klinknagelonderzoek dus iedere veertig jaar verplicht.

De blote ketel
De immense ketel ligt onderin het schip en daar kom je niet zomaar bij. Het linker gangpad (whalegang) is er eerst helemaal uitgeslepen, dat ligt nu op het achterdek. Daarna zijn alle appendages en isolatie verwijderd en kon de ketel worden schoongeborsteld. De ketel ligt nu bloot en de klinknagels zijn dus bereikbaar, maar het zijn er veel! Het is dan ook niet de bedoeling dat iedere klinknagel wordt gecontroleerd. Firma Lloyds die de keuring verricht, heeft er op verschillende delen van de ketel zestien aangewezen die eruit moeten worden gehaald voor inspectie op eventuele scheurtjes. Ook worden de klinknagelgaten magnetisch onderzocht op eventuele haarscheurtjes.
En omdat de hele boel toch overhoop ligt, nemen we ook gelijk de tweejaarlijkse her certificering van de appendages maar mee, wat is uitgevoerd door firma Jonker Keteltechniek.

De inspectie is gelukkig goed verlopen, er is in geen enkel geval een afwijking gevonden. Volgens Lloyds heeft de ketel goede baasjes die er zuinig mee omgaan, wat een mooie pluim is voor de bemanning van de Furie.
De volgende stap is dat de nieuwe klinknagels er weer in worden geklonken. Dit levert wat vertraging op, omdat er simpelweg nergens meer klinknagels voorradig zijn. Als de nagels erin zitten zal de ketel nog worden beproefd op 18,2 bar. Daarna kunnen de appendages weer worden opgebouwd, zal de ketel weer worden geïsoleerd en zal de whalegang weer op z’n plek worden gelast.
Het is al met al een omvangrijke klus, die we, vanwege het wegvallen van alle evenementen in 2020 in overleg met scheepswerf De Haas enkele maanden naar voren hebben gehaald. De andere onderhouds- en restauratiewerkzaamheden van het onderdekse staalwerk staan nu gepland voor eind 2020 – begin 2021.

Gulle gevers
Het is niet alleen een zeer omvangrijke operatie waar, in samenwerking met scheepswerf De Haas, heel veel werk in is gaan zitten, dat klinknagelonderzoek, het is ook nog een zeer kostbare gebeurtenis. Het bestuur van de Furie prijst zich daarom ook zeer gelukkig met de financiële bijdragen van alle subsidiegevers, sponsoren en Vrienden van de Furie om dit soort projecten te kunnen realiseren. Het betekent het behoud van Nederlands laatste operationele stoomzeesleepboot voor de volgende generaties. Hoe blij we ook zijn met de noodzakelijke financiële injectie, de ‘gulste gevers’ zijn echter onze eigen vrijwilligers. Zij zijn het die week in week uit hard bikkelen om de Furie in perfecte staat te houden, zodat u er tot in lengte van dagen van kunt genieten.

Onze hartelijke dank gaat uit naar Fonds Schiedam/Vlaardingen e.o., Stichting 75 jaar NBB, Stichting Zeemanshuis, Mondriaan Fonds, De Groot Fonds en Prins Bernhard Cultuurfonds! Dankzij deze subsidiegevers kan de ketel van de Furie in ieder geval weer veertig jaar vooruit.

Tweemaandelijks bieden we u een blik achter de schermen bij de s.s. Furie en het vrijwilligers peloton van Stichting Hollands Glorie (SHG).

Een stille Furie zomer

In de zomer van 2009 besloten een vriend en ik om een reisje met de Furie te maken van Terneuzen naar Maassluis. De Furie was daar ter gelegenheid van de Havendagen Terneuzen.
De dag voor vertrek zijn we met de trein en bus naar Terneuzen gereisd en hebben daar een hotel opgezocht. De volgende dag waren wij al vroeg aan boord, maar de Furie kon pas laat vertrekken omdat er een dikke mist kwam opzetten. De Furie heeft geen radar namelijk.

Dat was de eerste kennismaking met de Furie. Een tijdje daarna werd ik benaderd of ik misschien na een inwerkperiode Andre Spanjersberg als kapitein wilde opvolgen. Ik heb veel gevaren, dus dat leek me wel wat. Ik ben in 1961 begonnen op de visserij en heb later als stuurman op de Kleine- en Grote Handelsvaart (Koninklijke Java-China-Paketvaart Lijnen) gevaren en daarna bij het Loodswezen.

Mijn eerste reis met de Furie was in 2010 naar Sail Amsterdam, wat een geweldige gebeurtenis was.
Na afloop hebben we nog drie dagen in IJmuiden gelegen in verband met het slechte weer. En dat hadden we uiteraard niet voorzien! Alle voorraden gingen er doorheen en het schone ondergoed raakte op, dus dat moest in allerijl nog extra worden ingeslagen.

Elke woensdag en zaterdag zijn bemanningsleden bezig met onderhoud en eventuele rondleidingen. In ‘normale tijd’ dan. Als gevolg van de coronacrisis is de Furie helaas al maanden gesloten voor het publiek en zijn alle mooie evenementen dit jaar geannuleerd. We hadden een overvolle agenda; Dordt in Stoom, Havendagen Terneuzen, Sail Amsterdam, Wereldhavendagen en de Furieade, om er een paar te noemen.
Doordat de Furie is gesloten en het toch een stille vaarzomer is, voeren we nu het grootonderhoud uit. Tijd zat daarvoor en dat is best jammer.

Marco Bakker
Kapitein Furie

Foto: Jan Steehouwer

We bevinden ons in een tijd vol onmogelijkheden. Wat drie maanden geleden nog volledig normaal was, is nu opeens een bedreiging. En de gevolgen, die we inmiddels kennen, zijn enorm.

Maar Mark Rutte was duidelijk. Beter voorzichtigheid nu dan spijt achteraf. En dat is ook aan boord van de Furie de richtlijn. We nemen geen enkel risico en zorgen ervoor dat de geldende maatregelen strikt worden nageleefd.

Wat dat helaas betekent: het schip blijft gesloten voor alle activiteiten. Geen bezoekers, die kennisnemen van het leven en werken aan boord van een oude stoomzeesleper, want aan boord is 1,5 meter afstand echt een uitdaging. Het blijft nou eenmaal kruip door/sluip door.

Inmiddels zijn enkele maatregelen teruggeschroefd of afgezwakt. Maar de 1,5 meter samenleving blijft. Aan boord van de Furie starten we de onderhoudswerkzaamheden langzaam weer op, rekening houdend met afstand en hygiene.

En maakten we ons aan het begin van het jaar zorgen over de enorm drukke agenda, waarin een aantal grote evenementen waren opgenomen, we kijken nu naar een lege agenda…

Alle grote evenementen, zoals Sail 2020, Dordt in Stoom, de Rotterdamse Wereldhavendagen en Furieade zijn geannuleerd.

Een lege agenda geeft ons nu echter wel de mogelijkheid om, in samenwerking met Scheepswerf De Haas, de 40-jaarlijkse ketelkeuring en het onderzoek van de klinknagels in de ketel gedurende de zomermaanden uit te voeren. Het kan maar gebeurd zijn, zodat we helemaal klaar zijn voor het volgende vaarseizoen.

Tweemaandelijks bieden we u een blik achter de schermen bij de s.s. Furie en het vrijwilligers peloton van Stichting Hollands Glorie (SHG).

De grote plof

Na mijn werkzame tijd als draglinemachinist wilde ik vrijwilligerswerk gaan doen bij mijn eerste liefde, schepen.
Ik ben begonnen op de Hudson en daarna naar de Furie gegaan. Vier jaar geleden ben ik binnengekomen als leerling-
stoker onder chef-stoker Arie. Ik werd door de bemanning goed opgenomen en heb het hier heel erg naar mijn zin.
De lessen en het leerproces liepen goed en na een poosje mocht ik ook alleen stoken, wat best spannend was de
eerste paar keer! Problemen met het opstoken had ik nog niet meegemaakt, maar voor alles is uiteraard een eerste
keer.
We waren de Furie voor de Sint Nicolaas vaart onder stoom aan brengen hetgeen goed en rustig verliep. De jongens
hadden wel verteld dat het weleens kon ‘ploffen’ beneden, maar ik had geen idee nog waar ze het over hadden en
was daar niet echt op voorbereid. Kortom alles ging goed tot het moment dat wij weg zouden varen. Arie moest
even weg en ik zou alleen stoken.
De machine was opgewarmd en de telegraaf rinkelde voor vertrek; echter, er was een Bar stoom te weinig dus ik
moest wat bijstoken. Aansteekfakkel aan, vlam in de ketel, fakkel uit… eh, juist. Oliekraan dicht en opnieuw
proberen. Ditzelfde gebeurde nog twee keer achter elkaar en toen volgde een enorme dreun met een steekvlam, het
werd flink warm bij mijn benen en kruis.
Toen ik wegliep kwamen de machinisten naar de stookplaat en lagen krom van het lachen om wat ze zagen, ik schijn
er komisch uit te hebben gezien met de brandende fakkel nog in mijn hand.
Het eerste wat door mij heen ging : ‘Daar gaat het Sint Nicolaasfeest’, maar dat viel gelukkig mee. De Furie heeft
gevaren en ik heb de verdere trip gewoon gestookt.

Thijs van der Schuit

Tweemaandelijks bieden we u een blik achter de schermen bij de s.s. Furie en het vrijwilligers
peloton van Stichting Hollands Glorie (SHG).

Mooie jaren bij de Furie

Rond de jaarwisseling van 1977/78 stond er een advertentie in het huis-aan-huis blad De
Schakel, waarin vrijwilligers werden gevraagd om de Furie op te kalefateren en weer
vaarklaar te maken en daar heb ik op gereageerd. Ik werd uitgenodigd voor de eerste
bijeenkomst in de kantine van scheepswerf De Haas voor kennismaking en inventarisatie.
Hier trof ik zo’n tachtig toekomstige collega’s aan en werden wij ingedeeld bij de dekdienst
of machinekamer.
Aangezien ik geen nautische achtergrond had, werd ik bij de dekdienst ingedeeld. Gezien het
enorme aantal vrijwilligers werd er besloten om in ploegen te werken, dus was je één keer in
de veertien dagen welkom. Na de eerste keer ‘knippen en scheren’ hebben een behoorlijk
aantal vrijwilligers al voorgoed het hazenpad gekozen, waarna al gauw iedere zaterdag
gewerkt kon worden.
De officiële ingebruikname van de Furie tijdens de eerste Furieade was één van de vele
hoogtepunten van de afgelopen 42 jaar, waarin ik mij veel kennis heb eigengemaakt en met
veel plezier heb gevaren naar allerlei evenementen. Altijd gepaard met veel humor en niet te
vergeten de onderlinge kameraadschap.
SAIL’85 is voor mijn gezin nog altijd een zeer bijzondere gebeurtenis. Mijn dochter kreeg
verkering met Leo Smoor, toen ook een vrijwilliger aan boord, en via zijn moeder leerde ik
mijn vrouw Teuni kennen. En dat allemaal te midden van duizenden Sail-bezoekers.
De laatste jaren houden Aad van den Boogaart en ik ons bezig met de hutten terug te
brengen in een zoveel mogelijk oorspronkelijke staat. Momenteel zijn we werkzaam in de
walengang waar een drietal hutten en zeven deuren worden vernieuwd. Ik hoop deze toch
wel grote klus samen met mijn maatje nog te kunnen klaren, aangezien de tijd op mijn 82 e
jaar toch wel wat begint te dringen.
Loek Stolk

Tweemaandelijks bieden we u een blik achter de schermen bij de s.s. Furie en het vrijwilligers peloton van Stichting Hollands Glorie (SHG).

Over zee

Onlangs realiseerde ik me dat ik alweer zo’n dik twintig jaar als vrijwilliger verbonden ben aan de Furie. Ik herinner mij de eerste zeereis die ik toendertijd mee mocht maken met de oude dame.
Het was toen de Furie verwaaid lag in de haven van Den Helder na afloop van de Marine dagen. Een groot deel van de bemanning moest om verschillende redenen afmonsteren en huiswaarts keren. Er ontstond hierdoor een tekort aan mensen om de Furie terug te varen naar haar thuishaven.
Ik kreeg de kans om met een kleine ploeg mee te gaan om de oude dame op te halen en voor mij voor het eerst met de Furie overzee te gaan.
Bij aankomst in die haven vroeg de toenmalige kapitein, Jan Bruins, of ik een beetje kon sturen. Er waren geen stuurlui voor deze terugtocht voorhanden.
In mijn bescheidenheid legde ik de nadruk op een beetje, varen was me niet vreemd. Zodoende stond ik het grootste deel van de reis aan het roer.
Eenmaal de pieren van Hoek van Holland gepasseerd bemerkte ik dat ik  ineens geheel alleen aan het roer op de brug stond. De kapitein kwam na enige tijd weer bij me staan en ik sprak hem er op aan, zo van: ‘Wat maak je me nou?’ Zijn antwoord was: ‘Och ik heb gezien dat je het kan’.
Het streelde mijn trots maar ik wist ook dat ik het niet alleen had gedaan.
Om dit schip te varen heb je niet alleen je eigen verantwoording nodig, maar ook een bemanning die je helpt weer de thuishaven te bereiken.
Samen met die groep vrijwilligers neem je de verantwoording dit te doen.
Zodoende heb ik door de loop der jaren, naast het onderhoud aan het schip, al vele mooie vaartochten mee mogen maken.

Henk Stakenburg

De Furie wordt vaak het boegbeeld van Maassluis genoemd. Op haar vaste ligplaats aan de Stadhuiskade, levert deze 103 jarige stoomzeesleepboot een haast feeëriek plaatje op dat heel vaak wordt gebruikt in de promotie van Maassluis. Zo ook in de nationale aankondiging van het Kerstfeest in de Stad, wat op 8 december wordt gevierd in Maassluis. We zijn er trots op.

De viering van Kerstfeest in de Stad heeft dit jaar het thema ‘je bent niet alleen’ meegekregen. Om heel eerlijk te zijn, schrokken wij op de Furie van de cijfers. Alleen is namelijk een begrip dat wij in de Furie-familie niet kennen, want we hebben elkaar en vormen met alle vrijwilligers een heel hecht team. Van jong tot oud en totaal verschillende karakters lopen er aan boord en iedereen staat altijd voor elkaar klaar, onvoorwaardelijk. Het is altijd druk en gezellig aan boord! En dat willen we in het kader van de kerstgedachte graag met u delen.

Je bent niet alleen, je bent welkom!
Vanuit die gedachte willen we op de Furie graag een extra bijdrage leveren aan de feestelijkheden op 8 december, want de Furie is daadwerkelijk meer dan alleen de mooie foto.
Tijdens Kerstfeest in de Stad gaat de Furie van 12 tot 17 uur extra open en bent u van harte welkom aan boord. Die dag is de toegang gratis en wordt u door de bemanning heel hartelijk ontvangen met een hapje en een drankje. Een goed gesprek, mooie ontmoetingen, voor de gezelligheid of gewoon heerlijk genieten van het prachtige schip in kerstdecor? Alles is mogelijk en wij ontvangen u heel graag. U komt toch ook?
Want vergeet niet… op de Furie ben je écht nooit alleen!

Het stalen hart

Via een oud kapitein van Smit (Jan Broek) die in onze straat woonde kwam ik in contact met de Furie. “Ik mot invallen als kapitein op die ouwe boot in de haven, as je zin heb ken je van mij mee ventje,” zei hij. Ik dacht als jonge puber van dertien jaar; ach kwaad kan het niet. Tijdens die vaartocht werd ik gevangen door het stalen glimmende stomende hart van het schip. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik ben vanaf die dag vrijwilliger geworden, de machinekamer daar wilde ik blijven.
Ik ben begonnen met stoken van de Schotse ketel en heb dit met vallen en opstaan geleerd. Brandwondjes hier en daar mochten de pret niet drukken. Tijdens een vaarttochtje Sinterklaas lette ik niet op en kreeg een vlam in mijn gezicht. Ben er achteraf niet slechter van geworden, de jeugdpuistjes waren gelijk weg. Was een wijze les voor mij als jongen, en zorgde er wel voor dat je oplet in je leven. Deze les heeft mij ook in mijn werk als procesoperator bij diverse fabrieken altijd geholpen.
Na het stoken onder de knie te hebben mocht ik verder en kwam bij het hart van het schip. De machinekamer bevat geweldig mooie stukken techniek, het bedienen ervan is geweldig. Tijdens de mooie vaartochten met het schip zorgdragen voor het reilen en zeilen van de voortstuwing, is nu al achtendertig jaar mijn hobby en het verveelt geen minuut. Behalve tijdens de vaartochten over zee ben ik graag in de machinekamer, op zee behoor ik tot de groene jongens en ben liever aan dek in de wind bij de verschansing.
Ik zou het leuk vinden om jongeren in de machinekamer en op het schip te verwelkomen om onze hobby te delen.

Krijn van den Boogaart
2de machinist

Furievirus

Als vijftienjarige zag ik mijn broer iedere zaterdag zwart thuiskomen van het klussen op de Furie. Tijdens de voorbereidingen voor een tocht naar de Vesting Dagen ging ik aan boord kijken. Het Furievirus sloeg over en ik kon mee naar Hellevoetsluis, als ik ook vrijwilliger zou worden. Een verdubbeling van de vuile was voor moeders. Er is geen remedie tegen dit virus, gelukkig. Zoals de rode W in de pijp, loopt de Furie als een rode draad door mijn leven. Ik ging naar de Zeevaartschool voor de opleiding tot stuurman, trouwde nog voor het examen en werd even snel vader. Dan begint het echte leven pas, je gaat varen en maakt soms rare carrièrekeuzes. Ik kwam aan wal en belandde in de tuinbouw. Maar wel elke zaterdag naar de Furie.
Uiteindelijk ging ik toch weer varen, in de sleepvaart bij Rederij Waterweg en ben door de rangen opgeklommen tot kapitein in de offshore. Vrije tijd werd veel aan boord van de Furie doorgebracht. Gaandeweg ben ik toch weer aan de wal verdaagd in een operationele functie in West Afrika. Na bij diverse offshore bedrijven gewerkt te hebben, ben ik als Operations Manager bij Smit Lamnalco weer in de sleepvaart beland. Hoewel de vrije tijd een stuk minder is, ga ik nog bij elke gelegenheid naar boord. Om te klussen, voor de gezelligheid en de saamhorigheid die ongekend is. Waar mogelijk plan ik verlof rond een vaartocht. Dit zijn de krenten in de pap. Na meer dan dertig jaar met nog evenveel enthousiasme als in het begin.
De een noemt het een uit de hand gelopen hobby, de ander zegt dat het op werken lijkt. Hoe dan ook, de Furie en het varen zit in het bloed en dat krijg je er met geen paardenkrachten uit.

Eric Peute
1ste Stuurman

Tweemaandelijks bieden we u een blik achter de schermen bij de s.s. Furie en het vrijwilligers peloton van Stichting Hollands Glorie (SHG).

Furie terugblik op 2018

Aan het eind van een wederom mooi Furie-jaar, is het tijd om even terug te blikken wat er allemaal is gebeurd. En dat is eigenlijk heel veel, de bemanning heeft het best druk gehad met de oude dame.

In maart lag de Furie bij scheepswerf De Haas Rotterdam voor regulier onderhoud en de vijfjaarlijkse inspectie voor de verlenging van het Certificaat van Onderzoek en Passagiersvaart, waar ze met vlag en wimpel doorheen rolde. We hadden niet anders verwacht, maar het blijft toch altijd een beetje spannend met een honderdtweejarig schip.

We hebben vaartochten gemaakt met diverse instanties, sponsoren en Vrienden van de Furie aan boord en evenementen in de regio bezocht, waaronder Dordt in Stoom, Stoom op Scheveningen en Vestingdagen Hellevoetsluis. Door de in Hellevoetsluis opgelopen roerschade moest de Furie wederom de helling op bij scheepswerf De Haas Maassluis.
Een aantal weken noeste arbeid volgden, waarin met man en macht is gewerkt om de Furie voor de Furieade weer vaarklaar te krijgen. Een FURIEade zonder Furie is immers ondenkbaar… Het hing erom, maar op de vrijdag van de Furieade kon de Furie ’s middags een proefvaart maken. Alles bleek gelukkig in orde en de Furie kon feestelijk binnenvaren.

Intussen is de bemanning weer druk met het reguliere winteronderhoud. Daarnaast is nu ook een begin gemaakt met de renovatie van de hutten op het bovendek. Het wordt nog even aanpoten, maar met zoveel hardwerkende vrijwilligers aan boord gaat het lukken om de Furie tip top in orde klaar te krijgen voor het vaarseizoen in 2019.

Ik wil het jaar afsluiten met een dikke pluim en grote dank voor de bemanning van de Furie! Dankzij hun onvermoeibare inzet vormt de Furie al veertig jaar een prachtig decor aan de Stadhuiskade in Maassluis.

Veerle Vliegenthart
Secretaris Stichting Hollands Glorie