Mijn naam is Marco Bakker, ik ben geboren en getogen op het voormalige eiland Wieringen in het buurtschap Stroe, waar mijn ouders een boerderij hadden.
Ik ben met mijn 15e jaar gaan varen op de visserij. Op de visserij/zeevaartschool in IJmuiden heb ik mijn stuurman diploma zeevisvaart/kleine handelsvaart gehaald.
Daarna als stuurman gevaren op de KHV. Na nog een periode als zee milicien gevaren te hebben op de zeesleper Hercules van de Koninklijke Marine, heb ik op de Hogere Zeevaart school in Den Helder mijn stuurman rangen gehaald en als stuurman bij de KJCPL (Koninklijke Java-China-Paketvaart Lijnen) gevaren.
Vlak voor de fusie met de Nedlloyd, ben ik loods geworden in het district Rotterdam/Rijnmond.
Gedurende de periode als loods ben ik als vrijwilliger, opstapper/plaatsvervangend schipper geweest op de reddingboot in Hoek van Holland.
Na mijn FLP (functioneel leeftijd pensioen) werd ik vrijwilliger bij het havenmuseum in Rotterdam als schipper op de oud reddingboot Koningin Juliana.
Gedurende 16 jaar heb ik met een oud collega de proefvaarten op de mega jachten van Oceanco uit Alblasserdam gedaan.
In 2009 ben ik gevraagd of ik vrijwilliger wilde worden op de Furie. Ik ben sinds 2010, toen ik André Spanjersberg opvolgde, 1 van de 2 kapiteins.
Ik ben getrouwd met Ineke. We hebben drie dochters, de oudste dochter is in 2005 overleden. We hebben vijf kleinkinderen en drie achterkleinkinderen.

Ik ben Krijn van den Boogaart, ik ben geboren in Maassluis op 8 oktober 1968. Tot mijn 21 ste jaar was ik woonachtig in Maassluis en heb erna nog een paar jaar in Rozenburg gewoond. Ik ben nu woonachtig in Dordrecht, ben verhuisd voor mijn werkzaamheden op het industrieterrein van Moerdijk. Ik ben jaren getrouwd geweest met Annette en heb met haar 2 kinderen, Elisa en Mathijs. Onze relatie is stukgelopen. Nu woon ik samen met mijn vriendin Renate en haar dochter.
Ik heb op de Caland L.T.S gezeten en erna naar de M.S.v.S Maarten Tromp gegaan in Brielle om mijn machinisten diploma te halen. Dit liep een beetje anders want ik ben uiteindelijk procesoperator geworden op de raffinaderij van Texaco in Pernis. Na 7 jaar sloot deze raffinaderij en ben ik bij S.N.B begonnen in Moerdijk, op het ogenblik ben ik werkzaam bij Shell Pernis als procesoperator.
Via een kennis van mijn ouders ben ik in 1981 als 13 jarige jongen op de Furie terecht gekomen, Jan Broek werd gevraagd om in te vallen als kapitein en die vroeg mij mee. Tijdens de vaartocht heb ik mijzelf toen als vrijwilliger opgegeven, vond het toen al geweldig aan boord. De stoere zeemansverhalen vond ik spannend op die leeftijd, deze verhalen gaan nog steeds rond als we in de messroom zitten te eten en ….
Ik ben in de machinekamer terecht gekomen en werd stoker van de Schotse ketel, Joop Kouwenhoven was toen stoker en ik heb veel van hem geleerd, ook over de chemie van het ketelwater. Ik hou mij nu nog steeds bezig aan boord met de kwaliteit van het ketelwater, chemie vind ik interessant (kan ook niet anders met mijn beroep). Na een aantal jaar ben ik in de machinekamer begonnen en met Gijs Smoor en Jan Peute en nog een aantal jongens bedienden wij de machine en de appendages. Ik ben nu tweede machinist en bedien de geweldige triple expansiemachine nog steeds. Ik vind het een machtig mooie machine en bewonder de mensen die de machine meer dan 100 jaar geleden hebben gemaakt. Ben trots op de gehele bemanning die het schip onderhoud en als al het koper weer mooi blinkt in de machinekamer.
Door mijn werk in de continudienst en de reisafstand ben ik niet zo vaak aan boord als ik zou willen maar als ik kan dan geniet ik volop. De reizen die we met de Furie gemaakt hebben en nog maken zijn altijd leuk, de zeereizen vind ik minder. Ik ben net als Arie Uiterdijk geen zeeheld en wordt buiten de paddenstoelen van Hoek van Holland bijna altijd zeeziek. Dit mag uiteraard de pret niet drukken en ben na 35 jaar nog steeds net zo enthousiast over de Furie en zijn bemanning als in 1981. Ik hoop ook nog veel leuke jaren aan boord door te kunnen brengen.

Ik ben André Spanjersberg en geboren op 13 juni 1938 in Rozenburg.
Daar mijn familie in Maassluis woonde, voer ik al op zeer jonge leeftijd van Rozenburg naar Maassluis v.v. vandaar dat het varen er al jong inzat.

In begin 1940 zijn wij naar Maassluis verhuisd en waar ik nu nog woon. Na de lagere school en Ulo ben ik op 8 maart 1954 mijn monsterboekje op gaan halen en op 20 maart ben ik aangemonsterd op de stoomzeesleepboot ss “Schelde”als leerling matroos. Begin augustus 1954 aangemonsterd op het ms “Oostzee”en zijn naar Australie gevarenom een kruiser op te halen in Sydney en te verslepen naar Glascow. Na diverse reizen ben ik in februari 1957 naar de zeevaartschool in Rotterdam gegaan voor mijn diploma Stuurman Grote Zeesleepvaart. Op 22 april 1959 ben ik geslaagd en gepromoveerd tot 2e Stuurman. Op 29 februari 1960 ben ik gepromoveerd tot 1e Stuurman en heb toen op verschillende sleepboten over deze aardbol gevaren.

Inmiddels had ik mijn huidige vrouw ontmoet en zijn in 1962 getrouwd. Wij hebben 2 kinderen en 4 kleinkinderen.
Op 1 januari 1970 ben ik overgegaan naar de NRS in de Europoort en gepromoveerd als Kapitein. Daar de NRS op zee en in het buitenland ging werken, heb ik veel op zee en in het buitenland gewerkt, wat ik erg leuk vond.
Half 1992 ben ik met de VUT gegaan.
Inmiddels zong ik vanaf januari 1990 in het shanty koor.
In de loop van 1992 ben ik als reserve Kapitein op de ss”Furie”gaan varen, wat ik met veel plzier heb gedaan tot begin 2011.
Ook heb ik van 1994 tot 2004 als Kapitein op het Koninklijk jacht “Piet Hein” gevaren, dat deden wij met diverse Kapiteins.

Ik ben Koen Stroomberg en kom uit Papendrecht. Nu zullen jullie wel denken, hoe komt een Papendrechter terecht op de Furie in Maassluis.

Op de zeevaartschool in Rotterdam, waar ik de opleiding HBO Maritiem Officier volgde, leerde ik Marnix Vlielander kennen en die vroeg of ik een keer mee wilde varen op de Furie. Dat vond ik natuurlijk wel leuk. Ik heb enorm genoten van die middag. Aan het eind van de dag werd mij gevraagd of ik dan in eerste instantie op zaterdag wilde helpen klussen aan boord. Daar heb ik dus ja op gezegd en dat heb ik geweten. Want zonder dat ze het je van te voren vertellen, ga je een huwelijk met haar aan, de Furie. Nu ben ik, als ik niet op zee zit, elke woensdag en zaterdag aan boord te vinden.

Aan boord van de Furie doe ik van alles. Van bikken en schilderen en het opstoken van de ketel tot het naar beneden halen van de gemiddelde leeftijd van de vrijwilligers. Ik zeg expres opstoken, want als we maar een meter gaan varen, sta ik aan dek met me neus in de wind. Ik ben en blijf toch een stuurman.

Want deze “hobby” is natuurlijk een mooie afwisseling met mijn werk als tweede stuurman op chemicaliëntankers bij John T. Essberger in Hamburg. Daar ben ik verantwoordelijk voor de navigatie, reisvoorbereiding, alle radioapparatuur, lading handelingen (het verpompen en laden van de chemicaliën), alle veiligheidsmiddelen en oefeningen.
Daarnaast zie je duidelijk dat we tegenwoordig een makkie op zee hebben. De schepen zijn van alle gemakken voorzien en het is moeilijk voor te stellen dat de bemanning maanden op de Furie hebben doorgebracht. Dan zijn mijn 6 weken op en af niks.

Maar dat geeft mij natuurlijk wel de mogelijkheid om met bloed, veel zweet en tranen de Furie varende te houden. Want daar doe je het uiteindelijk voor. Het mooiste evenement waar wij gevaren hebben, is naar mijn mening dan ook SAIL Amsterdam. Met de Sail IN voeren wij tussen alle jachtjes en andere schepen. Als een groot tapijt dreven we van IJmuiden naar Amsterdam. Enorme chaos op het water, maar je kijkt de hele dag je ogen uit.

Mijn naam is Loek Stolk, geboren en getogen Delvenaar sinds 15 februari 1938. In de zeventigerjaren zijn we verhuisd naar Maassluis en in die tijd werd ook de serie “Hollands Glorie” door de AVRO uitgezonden. In die periode vernam ik via “De Schakel” dat er een stichting opgericht was met het doel de Furie te kopen en te behouden voor de toekomst. Na verloop van enige tijd was de Furie gekocht en werden er ook vrijwilligers gevraagd. Ik kan mij nog herinneren dat ik een met de handgeschreven sollicitatiebrief gestuurd heb, waarin ik mij aanbood als een goedwillende amateur. Ik werd aangenomen en was één van de vele vrijwilligers van het eerste uur.

De Furie heeft in mijn gezin een bijzondere plaats. Daarvoor moet ik terug in de Furiegeschiedenis.
Gijs Smoor, een toenmalige machinist en bestuurslid bracht 3 zonen mee aan boord. Mijn dochter Sabine ging toen ook wel eens mee naar evenementen met de Furie en werd ‘smoor’-verliefd op Leo Smoor.
Echter de vrouw van Gijs was bevriend met ene Teuni Noordsij (jeugdvriendinnen) en ik ontmoette de dames aan boord tijdens Sail Amsterdam in 1985. Dit was liefde op het eerste gezicht en sinds 1987 zijn wij getrouwd en ben ik toen ook weer teruggekeerd naar Delft waar Teuni woonde. We hebben samen 2 dochters en 1 zoon en inmiddels 7 kleinkinderen.

Na mijn diensttijd zette ik mijn eerste stappen in de reiswereld en wel bij een plaatselijk touringcarbedrijf, waar
ik naast het baliewerk ook allerhande kantoorwerkzaamheden verrichtte. Na ca. 10 jaar solliciteerde ik bij de toenmalige Stoomvaart Maatschappij Zeelend (SMZ) nu Stena Line BV waar ik o.a. verantwoordelijk was voor de Afdeling Groepsreizen en intensief betrokken was bij touroperations. Na 20 jaar ben ik intern overgestapt naar de Afdeling Vrachtzaken alwaar ik 5 jaar verantwoordelijk was voor afhandeling van schadeclaims.

Aan boord werd ik ingedeeld bij de dekdienst, waar ik allerhande werkzaamheden heb verricht en mij aardig wat vaardigheden heb eigen gemaakt. Ook werd ik betrokken bij de organisatie van beursdeelnames, bemannings- kleding en inkoop van verkoopartikelen. Inmiddels nemen Aad van den Boogaart en ik al het timmerwerk voor onze rekening.

In 2018 wanneer we het 40 jarig bestaan van de Furie/Stichting Hollands Glorie herdenken hoop ik 80 jaar te worden. Ik hoop dan toch nog een poosje door te kunnen gaan, want de sfeer aan boord kan je moeilijk missen.

Ik ben Eric Peute, geboren op 5 oktober 1964 in Rotterdam.
Al snel verhuisden we naar Maassluis, toendertijd een slaapstad. Daar ging ik naar de Prins Willem Alexanderschool en daarna naar de Koniging Juliana Mavo. Dat was ook de tijd dat de Furie naar Maassluis kwam. Mijn broer Jan werd daar vrijwilliger. Ik denk dat ik toen 14 was.
Een aantal jaren later ging ik eens op de Furie kijken. Dat was net voor de Vestingdagen in Hellevoetsluis. Op dat moment heb ik me aangemeld als vrijwilliger en de rest is geschiedenis. Dat was 1981. Even later ging ik naar de Zeevaart School in Roterdam, afdeling Stuurman Kleine Handelsvaart.
In die periode ben ik getrouwd met Mieke en werd m’n dochter Kim geboren. Ik werkte een tijdje als matroos bij het Loodswezen waarna ik aan de wal ging werken in de tuinbouw. Erg logisch, natuurlijk. Bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus na jaren toch weer gaan varen. Bij Rederij Waterweg in Den Helder. Een jaar als matroos en toen kon ik eindelijk mijn vaarbevoegheid als stuurman ophalen.
Ik deed voornamelijk assistentie werk als schipper in de bagger. In Duitsland, Denemarken, Engeland en Bangladesh. Met de sleepboot Pieter heb ik mooie reizen als stuurman gevaren, onder anderen naar IJsland, Rusland en Gabon. Daarna toch weer aan de wal maar dit keer in Nigeria. Daar ben ik vele jaren werkzaam geweest voor Seatrucks en Bourbon. Momenteel woon ik in Port Harcourt voor mijn werk voor Hartmann Offshore en heb dus minder tijd voor de Furie. Voor nu beperkt het zich tot de website.
Ik hoop dat daar snel verandering in komt want ik mis de saamhorigheid en het lachen wel.

Ik ben Arie Uiterdijk en woon sinds 1999 in Maassluis met mijn vrouw Liesbeth. We hebben een dochter, Manuela.
Ik ben verwarmingsmonteur/loodgieter geweest bij de firma Kropman. In eerste instantie was ik monteur en daarna onderhoudsmonteur gedetacheerd bij het CBS in Voorburg, later in het Groothandelsgebouw in Rotterdam. Omdat ik lid was van de voetbalclub van het bedrijf en mij daar enthousiast voor inzette, werd ik gevraagd de ‘ontspanningsclub Kropman’ op te zetten. Gedaan en werd gelijk tot voorzitter én penningmeester gebombardeerd. En dat heb ik 40 jaar gedaan.Een heel gezellige tijd. Omdat ik op een gegeven moment commentaar leverde op een scheidsrechter, werd ik opgegeven om zelf die cursus te gaan doen. Door mijn eigen grote mond ben ik hier ingerold en ik heb dat uiteindelijk 42 jaar gedaan. Ook hardlopen doe ik graag. Al loop ik tegenwoordig geen halve marathons meer, ik vind het nog steeds een heerlijke bezigheid en ga graag op pad met mijn loopclub van AV Waterweg.

Via mijn werk kwam ik in augustus 2001 in contact met iemand die wist dat er vrijwilligers voor de Furie werden gezocht. Of ik interesse hiervoor had? Ik had bedacht dat een kijkje nemen op het schip geen kwaad kon, dus was er een afspraak gemaakt en heb ik de Furie een beetje verkend. Heel leuk en een week later mocht ik gelijk meevaren. Eigenlijk wilde ik dat naderhand afzeggen, maar ik had geen telefoonnummers en kon dus niemand bereiken. Ik ben toen toch maar gegaan en ben eigenlijk nooit meer weggegaan. Als je eenmaal met het Furie-virus bent besmet, is er geen mogelijkheid meer om er vanaf te komen. De vrijwilligersgroep is een hechte club mannen die zich allemaal inzetten voor hetzelfde doel: de Furie!

Het grappige is dat ik heel veel last van zeeziekte heb, dus ik heb het plekje aan boord opgezocht waar de deining het minste is. En zo ben ik dus uiteindelijk stoker geworden, want in het midden van het schip onderin, kon ik het schommelen van de Furie heel goed aan en had ik bijna geen last van misselijkheid. Het vak van stoker heb ik geleerd van Piet Westdijk en Joop Naber. Sinds 2010 heb het stoken van Piet volledig overgenomen. Als de Furie onder stoom moet komen, ben ik vijf dagen bezig om 15.000 liter water te verwarmen, voordat er gevaren kan worden.
Intussen ben ik ook de coördinator van de vrijwilligers en verzorg ik rondleidingen aan boord. De kans is dus zeer groot dat u mij aan boord tegenkomt, want als de Furie open is voor het publiek ben ik er nagenoeg altijd. Met heel veel plezier hoop ik dit nog lange tijd te kunnen doen!