Auteur: Eric Peute

Varen op zee

Nog steeds ben ik op de Furie. Uiteraard en zonder enige twijfel. In navolging van mijn vorige column in 2022, kan ik volmondig zeggen dat ik mij helemaal thuis voel op het schip en op de stookplaat. Onze hoofdstoker komt inmiddels minder controleren, draagt de verantwoording over en dat geeft een goed gevoel.

Met deze gedachte gaf ik mij op voor de zeereis naar Scheveningen. Dit geheel tegen mijn eerdere uitspraken in dat ik écht niet meer op zee ging varen. Ik had onze afzwaaiend hoofdstoker gevraagd de druk op te voeren tot 14 bar, zodat ik tien minuten voor vertrek aan boord kon komen. Zonder enig vermoeden wat mij te wachten stond, kwam ik iets eerder aan boord. In de verwachting naar de stookplaat te gaan, werd ik naar de stoommachine gedirigeerd. Ik werd voor het voldongen feit gesteld dat ik deze reis als machinist mee zou gaan… oeps!

Waar ik vroeger werd gestraft voor spieken, was ik nu blij dat ik tijdens mijn opleiding voor stoker regelmatig bij de machinisten had gespiekt. De heren stokers waren op stoom en ik liep weer met zweetdruppeltjes op mijn kop, omdat ik weer moest nadenken over de te vervullen taken. Hoe zat het ook alweer?

De reis verliep voorspoedig en ik deed het als machinist best goed; we zijn er tenslotte gekomen.

Het weekend in Scheveningen levert de nodige zeemansverhalen op, waar ik niet over uitweid; what happens on board, stays on board.

Hoewel ik niet meer op zee wil varen, heb ik wel voorzichtig toegezegd volgend jaar mee te gaan naar Sail Amsterdam. Alweer een vaartocht over zee dus. Ik vraag wel aan de kapitein of ik de hele tocht beneden mag blijven, stookplaat of stoommachine. Lijkt me een goed plan!

Danny van der Ent

Stoker Furie

Het kraakt en het piept

Het zwarte koor aan boord van de Furie bestaat uit twee teams. De stokers, die verantwoordelijk zijn voor het kundig bedienen van de stoomketel onder leiding van de hoofdstoker, alias de ‘Sef’.

Het tweede team is verantwoordelijk voor het bedienen van de overige systemen, zoals de hoofdstoommachine om de Furie vooruit te krijgen. Samen vormen deze twee teams het zwarte koor die de taak (en zorg) hebben voor de complete voortstuwing en energie aan boord.

Nu was er al enige tijd een bijzonder geluid waarneembaar in de machinekamer dat er volgens de heren machinisten niet thuishoorde, maar ook met geen mogelijkheid te identificeren was.

Een geluid dat klonk als een ‘kraak dat werd gevolgd door een piep’. Het vreemde was dat het geluid zich alleen voordeed wanneer de 1^e machinist samen op wacht was met de 3^e machinist…

Tijdens de smeerronde aan de hoofdstoommachine was het geluid dat kraakte en piepte weer duidelijk hoorbaar. Na een uur zoeken door beide heren waar dat geluid toch vandaan kon komen, ging de 3^e machinist even zitten op het bankje. Tot beider verbazing was het onbekende geluid plotseling weer verdwenen. Schouderophalend legde de 1^e machinist zich erbij neer; om er moedeloos van te worden!

De Furie is ook in het bezit van een klein pakhuis, op loopafstand van de boot. De heren machinisten hebben daar ook enkele reserveonderdelen in opslag. Beide heren machinisten wandelden samen over de Schansbrug naar het pakhuis en plotseling, daar was het geluid van kraken en piepen weer terug.

De 1^e machinist keek de 3^e machinist vragend aan: “Volgens mij komt dat geluid bij jou vandaan!” De 3^e machinist reageerde: “Ja, best mogelijk, mijn schoen piept en ik moet over twee weken naar het ziekenhuis voor een krakende meniscus.”

Frans Verbrugge

Kapitein Furie

Toen ik in 2017 de allereerste Furie-column schreef, heb ik dit opgetekend: ‘Ik ben blij dat ik iets wezenlijks kan toevoegen aan de club naast alle prachtige techniek. Al blijven mannen soms toch echt wel van Mars komen. In een van mijn eerste bestuursvergaderingen van de Furie werd mijn vraag ‘of ik geld uit mocht geven aan Public Relations’ met hoongelach ontvangen door mijn mannelijke medebestuurders. Achterover leunend riepen ze alle zes in koor: “Och jee, we hebben een vrouw in het bestuur hoor, daar gaan de centen en wat hebben we daar nou aan!” Alsof ze het van te voren hadden ingestudeerd. Zucht… het werd een lánge vergadering.’

Intussen ben ik acht jaar secretaris van Stichting Hollands Glorie en komen bovenstaande taferelen nog best eens voor. Niet vaak, maar toch. Ik weet als geen ander dat iedere euro die binnenkomt, ook daadwerkelijk wordt besteed aan onderhoud. De Furie voor alles, want zonder een schip dat vaarklaar is komen we niet ver. Dat snap ik zelfs.

Toch is het voor de Furie belangrijk om zichtbaar te zijn. Voorlichtings- of PR activiteiten, bijvoorbeeld een prachtige nieuwe folder en website in de nieuwe huisstijl, worden met wat gesnuif begroet. Met z’n allen, vriendelijk lachend, op de promotiefoto? Há, een onbetwist huzarenstuk!

Vaart de Furie meer, door dit soort activiteiten? Nee, maar ik denk dat het wel degelijk bijdraagt aan de hoge gunfactor van de Furie. Met de nieuwe huisstijl, die intussen op alle Furie-uitingen is doorgevoerd, zijn we herkenbaar en hebben we een uniforme uitstraling. Of je nou de site bekijkt of een bemanningslid ziet lopen, je zult weten: dát is de Furie!

Ons – gezamenlijk – doel is bereikt; de prachtige eeuwoude dame is aangekomen in 2024, maar fungeert nog altijd als het historische boegbeeld van Maassluis.

Veerle Vliegenthart